Blog

Aanraking is in therapie bij ontwikkelingstrauma het meest directe en het meest provocatieve. Dat was een van de uitspraken waar de NARM Touch training mee startte. Enerzijds het meest natuurlijke dat bestaat, anderzijds (voor sommigen) de grootste trigger. 

Ik zou er zoveel over kunnen zeggen. Maar het krachtigste is misschien wel mijn eigen ervaring. 

Ik lig op de behandeltafel voor een demosessie…ik ben nieuwsgierig naar wat het gaat brengen, maar mijn lichaam vertelt me ook iets anders. Mijn benen trillen en de angst in mijn lichaam is hoog. We onderzoeken waar de angst voor staat en mijn lichaam mag doen wat het doet. 

Mijn wens is te onderzoeken hoe ik me vrijer kan voelen ten aanzien van mijn eigen impulsen die met aanraking te maken hebben. Kan ik contact maken met waar ik behoefte aan zou hebben? Wat aangenaam voor mij zou zijn? Maar nog wezenlijker, kan ik het in contact brengen met de ander. Ervoor uitreiken. 

In mijn laatste blog schreef ik over hoe verwoestend chronisch onjuiste afstemming kan zijn voor een opgroeiend kind. Ik beschreef hoe het kind leert om te gaan met een bepaald niveau van emotionele deprivatie. Hoe dit doorzet in volwassenheid. Om dan als volwassene voor iedereen te zorgen en jezelf steeds op de laatste plek zetten.
Het is alsof je eigen behoeften en hartsverlangens in beton zijn gegoten. Maar dat is niet het hele verhaal....

Ik had best een goede jeugd. Er stond altijd eten op tafel en ik had een dak boven mijn hoofd.
“Waarom heb ik dan zo vaak het gevoel dat ik vastloop?”
Vraag jij je af waarom je je zo vaak ontevreden voelt in relaties? Of waarom je carrière niet echt ergens heen gaat, ondanks al de moeite die je erin stopt? Of waarom je je nooit echt gezien voelt?
Wat nou als jij in je jonge jaren veel te maken hebt gehad met onjuiste afstemming? (misattunement)

Huh? Onjuiste afstemming? Hier is een voorbeeld. Ik zat op het terras van de camping het afgelopen weekend te kijken naar ons pleegdochtertje die met haar vriendin aan het zwemmen was. Ik was getuige van een moeder met haar +/- 4 jarige dochter. De dochter zei: “Mama, ik heb honger.” In een oogwenk grijpt de moeder haar dochtertje bij haar arm en spreekt haar streng toe: “Je hebt geen honger. Kom mee. Jij altijd met je gezeur over dat je honger hebt.” Op dat moment trok ze het meisje mee het terras af.
Het raakte me dat deze moeder afwijzend en niet afgestemd reageerde op de basale, fysiologische behoefte aan eten.

Maar wat gebeurt er nou in de interne wereld van jonge kinderen die geregeld met onjuiste afstemming te maken hebben?

In het boek Wat werkt voor wie? van Roth en Fonagy (1996) wordt beschreven dat het niet gaat om de kwestie van welke therapeutische interventie het meest effectief is. Maar juist voor wie welke vorm van interventie bijdraagt aan zijn of haar ontwikkeling.

In Nederland vinden we een uitgebreid aanbod van therapie. In mijn praktijk zie ik met grote regelmaat cliënten die ‘uitbehandeld’ zijn in de GGZ, of zelf zoveel negatieve ervaringen hebben opgedaan dat ze op zoek gaan naar alternatieve therapie. Fijn voor mijn praktijk natuurlijk, maar ook zo ongelofelijk jammer! Zeker met de wetenschap hoeveel instanties en hoeveel professionals we hebben in ons land die deze zorg zouden kunnen leveren. 

De vraag die hierdoor bij mij blijft spelen is: “waar heeft dit nou mee te maken?”

Ter voorbereiding op het congres over trauma waar ik afgelopen maandag heen ging las in een publicatie van een onderzoek de titel van deze blog:

“de meeste trauma’s beginnen thuis; het grotendeel van de mensen (ongeveer 80%) verantwoordelijk voor de mishandeling van kinderen zijn de eigen ouders.”*

Ik schrok van deze zin. Hoe kan het zijn, dat we als ouders met zoveel liefde voor onze kinderen zorgen er dan nog zo’n grote groep is waar het het blijvende gevolgen heeft?!